SEMASA Singapura dan Malaysia berada dalam jajahan British dan seterusnya Singapura merdeka di dalam Malaysia dari tahun 1963 hingga 1965, kedudukan orang Melayu dari segi status politik di kedua-dua Negara itu bolehlah dikatakan hampir sama.
Walaupun ketika itu orang Melayu bukanlah merupakan kaum yang majoriti di Singapura tetapi oleh kerana orang Melayu secara keseluruhannya adalah golongan yang majoriti dalam Malaysia maka status ‘keistimewaan’ yang diberikan kepada orang Melayu di bawah Perlembagaan Persekutuan Malaysia itu secara automatik turut sama dinikmati oleh orang Melayu di Singapura.
Konsep ‘istimewa’ yang diberikan kepada orang Melayu ini telah tidak disenangi oleh Lee Kuan Yew yang memimpin parti PAP ketika itu sehingga telah membawa kepada penyingkiran Singapura dari Persekutuan Malaysia.
Orang-orang Melayu di Singapura tentu terasa ‘kerugian’ akibat pemisahan Singapura dari Malaysia ini, kerana secara automatik mereka telah kehilangan status ‘istimewa’ itu.
Ekoran dari itu orang-orang Melayu di Singapura merasakan diri mereka didiskriminasi atau dipinggirkan apabila status ‘istimewa’ mereka telah ditarik.
Orang Melayu Singapura terpaksa bersaing dengan rakan-rakan bukan Melayu mereka tanpa mendapat layanan istimewa seperti di Malaysia.
Memang ada baik dan buruk bila status ‘istimewa’ ini diamalkan kepada masyarakat kita yang berbilang kaum ini.
Sikap buruk yang timbul akibatnya ialah ia akan menimbulkan rasa irihati kepada kaum yang tidak mendapat hak istimewa ini, mereka merasakan tidak mendapat layanan yang adil walaupun mereka juga adalah warga Negara ini.
Kaum yang memiliki status istimewa ini pula akan mempunyai sikap terlalu bergantung kepada kerajaan sehingga mereka tidak mahu berusaha secara serius dan sungguh-sungguh kerana asyik dibantu setiap kali mereka gagal. Akhirnya mereka tidak mempunyai daya saing yang tinggi. Mereka hanya bergantung kepada kekuatan hubungan politik berbanding kekuatan kemampuan diri.
Sebagai tindakbalas kepada tindakan kerajaan memberikan hak istimewa kepada orang Melayu ini telah menyebabkan orang Cina terpaksa bekerja lebih keras untuk memastikan survival kaum mereka. Mereka sedar mereka tidak mempunyai status ‘istimewa’, oleh itu mereka sendirilah terpaksa membantu dan memperkuatkan ekonomi kaum mereka sendiri. Bimbang dari digugat oleh kaum Melayu yang mempunyai status istimewa itu, kaum Cina memastikan mereka terus kekal memonopoli segala bentuk perniagaan di Negara ini.
Tindakan memberi status istimewa kepada orang Melayu ini banyak menjemput tindakbalas negatif dari orang Cina. Hinggakan berlaku syarikat-syarikat yang di kuasai oleh orang Cina tidak melayan secara adil kepada pekerja-pekerja Melayu dalam kenaikan pangkat dan gaji. Kita tidak boleh salahkan sepenuhnya kepada mereka dalam soal ini kerana ia berkemungkinan merupakan hasil tindakbalas dari apa yang telah kita lakukan terhadap mereka selama ini.
Kalau kita berjalan-jalan di bandar-bandar di Negara ini, perhatikanlah premis-premis perniagaan yang ada, dari kedai runcit hinggalah kepada kedai ‘hardware’, kedai barang elektrik, kedai perabut, kedai cermin mata, kedai motorsikal, kedai ‘stationary’, kedai computer, kedai handphone, kedai kain, kedai bengkel kereta dan tayar; siapakah yang memiliki kedai-kedai dan perniagaan ini? Kalau ada pun kedai yang dimiliki oleh orang Melayu hanyalah restoran dan klinik.
Setelah lebih 50 tahun orang Melayu mendapat hak istimewa, apakah cukup sekadar mampu membuka dan memiliki restoran dan klinik saja?
Saya tidak hairan kalau orang Melayu di Singapura tidak mampu untuk membuka kedai-kedai yang disebutkan tadi kerana mereka memang tidak mempunyai hak istimewa. Oleh itu kalau hendak diukur dari pemilikan peremis perniagaan, apalah lebihnya orang Melayu Malaysia yang mendapat hak istimewa berbanding orang Melayu Singapura.
Malah sudah menjadi lumrah di kawasan Johor ini, ramai orang Melayu dari Singapura menyumbang dana yang begitu besar membina masjid-masjid di sini. Sedangkan orang Melayu Johor kebanyakannya sekadar mampu menghulur RM1 untuk tabung masjid setiap kali sembahyang Jumaat.
Lihatlah keakraban hubungan kaum antara orang Cina, orang Melayu dan orang India di Singapura. Kalau ada satu indeks yang dibuat untuk mengukur tahap keakraban antara kaum-kaum ini, sudah tentu kita jauh ditinggalkan oleh Singapura.
Setelah 50 tahun merdeka, kita di Malaysia masih terkial-kial mencari formula perpaduan, sedangkan Singapura telah mengambil langkah yang tepat dan bijak dalam hal perpaduan sejak hari pertama mereka mencapai kemerdekaan pada tahun 1965. Kenapa kita tidak mahu belajar dari mereka?
Singapura dari awal lagi telah memastikan rakyatnya tanpa mengira kaum belajar di sekolah yang sama, bekerja di tempat yang sama dan tinggal di kejiranan yang sama, tanpa membenarkan pengasingan walau atas alasan apa pun.
Kebijaksanaan dan pandangan jauh pemimpin-pemimpin Singapura telah dapat menguruskan Negara dan rakyatnya dengan baik dan telah mencapai taraf Negara maju walaupun tanpa sumber asli yang banyak seperti Malaysia.
No comments:
Post a Comment